Zal ik het nog één keer uitleggen?

Over herhalen, herhalen… en dan iets nieuws proberen...

“Waar is mijn man?”
“Wanneer gaan we naar huis?”
“Moet ik straks werken?”

En jij? Jij hebt al drieëntwintig keer geantwoord. Geduldig, lief, en grappig...  En dan, daar komt het de 24e keer... voel je hoe je kaakspieren zich aanspannen en je gedachten fluisteren: “Serieus... alweer?”

Welkom in de wereld van dementie. Niet van degene die het heeft, maar van degene die het ernaast probeert vol te houden.

Herhalen is geen koppigheid

Wat belangrijk is om te onthouden: de vraag wordt niet gesteld om je te plagen of om een gesprek op gang te houden.
Het is geen test. Geen dwarsigheid.

De hersenen doen gewoon niet meer wat ze vroeger deden. De informatie verdwijnt sneller dan je koffie koud wordt, dus de vraag komt terug. En terug. En ja… nog een keer terug.

Tip 1: Herhaal gerust, maar wordt een creatieve regisseur. 

Soms helpt het om niet steeds precies hetzelfde antwoord te geven. Wissel de woorden een beetje. Voeg er iets aan toe. Maak het luchtig:

🗣️ “Waar is mijn man?”
💬 “Die is vandaag lekker rustig thuis, net als jij. Jullie hebben samen weekendpauze.”

Of:
💬 “Ik weet het niet precies, maar ik kan wel even met je blijven zitten.”

Je hoeft niet altijd de precieze waarheid te herhalen en dat is niet liegen! Belangrijkste is: Dat je rust gaat toevoegen, terug geven.

Tip 2: Leid af en wees niet bang voor een klein toneelstukje

Als het herhalen blijft doorgaan en het even niet lukt, probeer dan af te leiden.
Niet met “kijk, een vogeltje!” (tenzij er écht een vogel is), maar met iets dat raakt aan gevoel of herinnering.

Bijvoorbeeld:

• Een liedje van vroeger zingen

• Iets lekkers aanbieden

• Foto’s bekijken

• Samen een handcrème aanbrengen

• Een fijn gesprekje, over wat belangrijk voor iemand is. 

Een beetje theater hoort erbij. Als je moet kiezen tussen volledig feitelijk zijn of de sfeer redden, dan weet jij wel wat beter werkt.

Tip 3: Wees mild voor jezelf

We zeggen altijd: “Blijf rustig.” Maar hé, ook jij bent maar een mens!

Soms word je ongeduldig. Soms wil je even weg. Soms droom je van een geluidsdichte kamer met een koptelefoon, oordoppen én witte ruis.

Dat is oké.
Zorg voor iemand met dementie is topsport met emotionele gewichten. Neem adempauzes, loop een rondje, lach (ook om jezelf), en weet: je doet het goed.

Tot slot: het gaat niet om perfect reageren

Je hoeft geen wandelende encyclopedie te zijn. Je hoeft geen eindeloze engelengeduld te hebben. Je hoeft alleen te proberen het op dat moment ietsje lichter te maken: voor de ander én voor jezelf.

Want soms zit liefde in een herhaald antwoord.
En soms zit het in weten wanneer je even niet hoeft te antwoorden.