Zondag..
Normaal kijken we even vooruit, hoe ziet onze week eruit? Even checken wat ons te wachten staat. Maar voor Sigrid vandaag is het anders. Want zij heeft vakantie.
Voor Sandy daarentegen niet. Die heeft de kinderen, de voetbal en haar werk. Voor haar is het plannen, voetbalspullen, wekkers zetten, wassen en de honger stelen.
En Sigrid? Die stapt over een paar uur in de auto, op weg naar een paar dagen weg met haar moeder.
Ik weet, wat een luxe, ik kan en mag dat met haar!
Gewoon tijd, moeder - dochter tijd.
Humor
Onderweg dacht ik aan hoe vaak ik bij bewoners zie dat moeder zijn nooit ophoudt. Zelfs met breinschade wil je nog zorgen, maak je je zorgen en wil je iets betekenen. Altijd even checken hoe het met ze gaat (niet altijd direct aan de familie, maar soms een extra check bij de verzorging).
Maar eerlijk is eerlijk, het lukt vaak niet meer zoals het was. en dan zie je dat bijzondere: rollen worden omgedraaid, de kinderen gaan langzaam aan voor moeders zorgen.
En toch... die blik blijft, de blik van trots en bezorgdheid blijft hetzelfde.
Soms is het pijnlijk, soms ontroerend, maar vaak ook grappig. Want ja, je mag ook lachen om een moeder met breinschade. Lachen als ze haar tas vol stopt met servetten "voor onderweg". Of als ze tegen de buurvrouw zegt dat ze haar kinderen nooit ziet. Niet omdat je haar uitlacht, maar omdat het humor en verdriet even op pauze zet.
Ik besef vandaag extra hoe dankbaar ik mag zijn. Nog twee gezonde moeders hebben we, met één waar ik even mee weg mag.
Een partner die het thuis draaiende houdt. Kinderen die mopperen dat ik weg ben en hun niet mee mogen, maar ondertussen het super fijn hebben met hun moeder!
Dus voor nu alleen dit: LACH!
Want humor houdt ons allemaal bij elkaar, in de zorg, in het gezin en in het leven!
En onthoudt: Lachen is niet weglopen van wat moeilijk is, het is erdoorheen komen met een glimlach.
Reactie plaatsen
Reacties