Rouw en regen

Vandaag is het druilerig. 
De lucht hangt laag, het licht is grauw en in mijn hoofd voelt het deze week net zo. 

Een onwerkelijk incident heeft plaats gevonden. De woorden zijn te zwaar om het op papier te krijgen. 
Maar het werk gaat door, de koffie staat aan, mensen worden geholpen, de was wordt gevouwen, grapjes worden gemaakt. 
De wereld draait, terwijl ergens anders de wereld stilstaat. En dat schuurt. 

Rouw is iets wat we allemaal kennen, maar nooit echt begrijpen. Bij ouderen zie je het in de blik als ze iemand missen. In de manier waarop ze iets vasthouden, stil kunnen worden bij een liedje van vroeger. 

Bij jongeren zien we het in de machteloosheid, de woorden die te kort schieten. Een gevoel dat er geen goede woorden voor bestaan. 

En toch moeten we er soms iets mee, erover praten, ernaast staan, erdoorheen en ademen. 

Niet om het mooier te maken dan dat het is, maar om het menselijk te houden. 

Het leven is niet eerlijk, en soms intens maar dan ook intens verdrietig. En vandaag is zo'n dag. 

Soms hoef je niets te zeggen, alleen even samen in de regen staan.