Leren, leren.
Vanaf het eerste moment dat onze nieuwe stagiaire er viel hij op: Nieuwsgierig, betrokken, niet bang om gewoon te doen. Niet van het soort dat eerst drie keer vraagt of het wel mag, hij steekt zijn handen uit de mouwen en kijkt ondertussen goed wat er gebeurt.
Vandaag zag ik hem zitten bij een bewoner die normaal amper reageert. Hij ging er gewoon naast zitten, niet te dicht, niet te snel. Na een paar minuten begon de bewoner zacht te praten. Over vroeger, over zijn hond die hij ooit had. En ik dacht: zo begint echt contact, niet met woorden, maar met aandacht.
Het is mooi om iemand te zien groeien. Om te merken dat hij niet alleen leert wát hij moet doen, maar vooral hoe & waarom.
Dat zorgen voor niet in handelingen zit, maar in mensen.
Hij stelt vragen, denkt mee, ziet dingen die anderen soms over het hoofd zien. Hij kijk niet alleen, hij ziet.
Leren hoort erbij
Leren hoort bij ons vak.
Of je nu stagiaire bent of al twintig jaar meedraait, iedereen blijft onderweg. En het mooie is: ook bewoners leren nog.
Mensen met breinschade leren elke dag opnieuw, van geuren, van stemmen van nabijheid, van voorspelbaarheid. Hun brein slaat misschien geen feiten meer op, maar wél gevoelens.
En ook met genoeg herhaling, kan iet nog blijven hangen. Het kan echt, iemand kan nog nieuwe dingen leren, ook met breinschade.
Vandaag voelde ki trots, op hem, omdat hij laat zien dat dit vak nog toekomst heeft. En op de bewonres, omdat zij hem die toekomst helpen vormen. Het is mooi om langs de zijlijn te staan en te zien hoe verbinding werkt: tussen generaties, tussen levens en tussen mensen.
Iedereen kan echt leren, als je die iemand maar blijft kijken, luisteren en geloven dat het kan!
Reactie plaatsen
Reacties