De TGV
Wat gaan we toch allen snel. Wat ons betreft te snel. En weet je? Wij doen er net zo hard aan mee.
We zitten collectief in de TGV naar Parijs, zonder dat iemand nog weet waarom we überhaupt die kant op moesten.
Wij, jullie, het gezin alles moet draaien. De kinderen op tijd naar school, als zorgmedewerker soms om 07:00u beginnen. De voetbal, het eten, de was en poetsen (dat laatste is nooit onze hobby geweest, sorry mams!) Maar ergens tussen acht en negen, hoop je op dat ene moment voor jezelf, of voor ons samen. En eerlijk? Soms denken wij dan, kunnen we al naar bed? Maar ja, het is acht uur.
Snelheid
Snelheid is ons nieuwe normaal.
En dat sijpelt overal in door. Ook in de zorg.
We zien het elke dag. "Even snel dit, even snel dat". "Goedemorgen meneer Jacobs!".
BAM deur open, BAM licht aan, Bam gordijnen open.....
Het is alsof de hele show en drumfanfare binnenkomt. En hij?... die licht verstard, snelle ademhaling en grote ogen in bed en denkt waarschijnlijk: "wat gebeurd hier?".
Maar! het is geen onwil. Het is druk, de planning, de tijd, de waan van de dag. Zorgen onder druk, is zorgen met ademnood. We willen het goed doen, maar moeten door.
Maar hoe maken we er dan een relaxte dag van?
Misschien al met iets kleins:
- Eerst 3x ademhalen.
- Dan kloppen op de deur.
- De deur zachtjes openen.
- Benoem zijn naam, zachtjes (oké misschien ietsje harder wanneer iemand slecht horend is. Maar rustig). Hoe maakte je vroeger je eigen kinderen wakker of hoe doe je dat nog steeds? Nou dat dus!
- Één bewoner tegelijk, één handeling tegelijk.
- En af en toe helemaal niets.
De TGV kan best even stilstaan.
Niemand mist een aansluiting als er onderweg iets meer ademruimte is.
We hoeven echt niet harder te zorgen, we mogen gewoon wat zachter bewegen!
Reactie plaatsen
Reacties