Olifanten tellen.

Na de TGV van vorige week vond ik dat het tijd werd om te vertragen. 
En niet een beetje, maar echt vertragen! 
Want wie met ouderen werkt, of omgaat (en ja dat doen we echt allemaal), weet het gaat bij ouderen echt allemaal wat langzamer. 
Niet omdat ze niet willen, maar omdat het brein, het lijf en de prikkelverwerking een andere snelheid hebben gekregen. 

En eerlijk? 
Soms is dat pittig... 
Soms sta je daar, in de deuropening, met je geduld ergens halverwege je tandvlees, terwijl mevrouw voor de zesde keer haar mouw oprolt en weer afrolt. 
Of terwijl meneer nog even "zijn ding" moet doen, wat dat dan ook is! 
Alles in je roept: "SCHIET NOU EENS OP, ik heb nog zoveel andere dingen te doen". 
Maar het mag niet, je moet blijven. 
Ademen..
Wachten..

Want voor hen is dat vertragen geen keuze. 
Het is hun nieuwe tempo. 
En als wij te snel gaan, raken we ze kwijt. 

Het brein bij dementie of hersenletsel heeft simpelweg meer tijd nodig. 
Om te verwerken wat je zegt. 
Om te begrijpen wat er gebeurt. 
Om te schakelen tussen prikkels. 
Een vraag stellen is één ding, antwoord krijgen is iets anders. 

Er zit letterlijk vertraging op de lijn.  

Dus ja, soms voelt het alsof je door stroop loopt. 
Maar het is precies daar dat de verbinding ontstaat. 
In die paar seconden extra stilte. 
Waarin iemand de kans krijgt om jou te volgen in plaats van andersom. 

Vandaag dacht ik: we moeten vaker olifanten tellen. 
Niet letterlijk, maar figuurlijk. 
Rustiger bewegen, dikker geduld hebben, groter luisteren. 
Olifanten zijn traag, maar ze vergeten niks. 
En iemand met breinschade eigenlijk ook, ze zijn trager maar hoeven niks te vergeten. Mits ze maar de tijd krijgen (en ja ze vergeten echt wel eens iets). 

Wie oprecht vertraagd, krijgt de mooiste reacties. Niet altijd snel, maar wel oprecht.