Over liefde, loslaten en blijven zorgen als herkenning verdwijnt.
Vandaag is het de dag van de mantelzorg. Een dag die draait om waardering en terecht! Zonder die mantelzorgers zou de wereld van de zorg instorten. Zij zijn de stille motor achter het dagelijks leven van zoveel mensen, partners, kinderen, familieleden, buren en vrienden.
Maar achter die waardering schuilt ook een werkelijkheid die vaak te weinig wordt gezien. Mantelzorgen is meer dan helpen. Het is liefhebben in een vorm die veranderd is. Zorg voor iemand die langzaam (is) verandert, die soms niet meer weet wie je bent, die woorden vergeet of zichzelf verliest in de tijd.
Maar jij blijft, omdat liefde dat doet!
Bij herenschade verschuiven relaties. De partnerrol verandert, de ouder wordt kind en het kind wordt mantelzorger. Deze rolverandering vraagt iets fundamenteel menselijks: aanpassen, zonder de verbinding te verliezen.
Voor mantelzorgers is het netwerk soms dun. Ze staan vaak alleen tussen professionele zorg en persoonlijk verdriet. Ze worden partner, hulpverlener, regelaar en emotioneel vangnet tegelijk. Mantelzorgers belichten de kern van er zijn. Er echt zijn, aandachtig, trouw blijven aan iemand, ook als de ander verandert. Maar die presentie vraagt ook om ruimte en kwetsbaar te mogen zijn. En die ruimte ontbreekt vaak en staan we te weinig bij stil.
Mantelzorger zijn van iemand die leeft met breinschade betekent dat je elke dag opnieuw moet afstemmen, wie voorheen je partner was, reageert ineens anders. De humor verandert, het tempo vertraagt, emoties zijn onvoorspelbaar. Je leeft samen maar niet meer synchroon. Dat doet wat met je eigen identiteit, als partner of als kind. De verantwoordelijkheid die je voelt voor iemand die er nog is, maar niet meer helemaal aanwezig lijkt. En dat is precies wat veel mantelzorgers voelen, maar niet durven zeggen: "ik mis iemand die nog leeft".
Die zin raakt de kern van mantelzorgervaring. Het is liefde, verlies, trouw en frustratie in één adem.
Maar ook voor mantelzorgers geldt, ze hebben geen behoefte aan een heldenstatus, maar aan erkenning. Erkenning dat het zwaar is. Dat het soms teveel is. Dat er dagen zijn waarop de liefde dun aanvoelt, en dat dat menselijk is. Dat er dagen zijn waarop de liefde dun aanvoelt en dat dat ook menselijk is.
Goede samenwerking tussen zorgprofessionals en familie begint met het zien van de mens achter de mantelzorger. Dat vraagt openheid, vertrouwen en communicatie op gelijk niveau. Geen "wij zorgen" tegenover "zij zorgen", maar één cirkel om de bewoner heen.
Vandaag zeggen we dus niet alleen dank je wel! Maar ook we zien je!
We zien de vermoeidheid achter de glimlach. De kracht in je kwetsbaarheid. Het geduld dat soms op is, maar de liefde die blijft.
Zorg voor iemand die niet meer dezelfde is, is een van de zwaarste én meest liefdevolle dingen die een mens kan doen. Laten we mantelzorgers niet alleen vandaag bedanken, maar elke dag proberen te begrijpen wat ze dragen.
Reactie plaatsen
Reacties