Vanochtend stapte ik naar buiten en dacht maar één ding: "Gadsie... dit had ik écht niet gepland". Het was koud, en voor het eerst deze herfst moest ik weer krabben. Daar sta je dan, iets voor half 7, half slaperig op zoek naar een krabber waarvan je niet eens meer wist waar je 'm had gelaten. Eenmaal gevonden, ruiten schoon, verwarming op standje hittengolf op naar het werk.
En dan begint het pas. Want als je in de zorg start, krijg je de eliteversie van kou (het is vast niet overal zo, maar bij ons is het wel eens fris). Waar we het gevoel hebben dat er altijd een raam open staat (en ja ik slaap heerlijk in de kou, maar mijn innerlijke thermostaat werkt nog prima).
Bewoners liggen vaak toch in dunne pyjama's of nachtjaponnen. En ik krijg het eigenlijk al koud zodra je ze ziet. En ik denk, hoe kunnen jullie dit niet voelen? Nou heel simpel, ze voelen het vaak ook niet of te laat of kunnen er geen woorden meer aangeven. Hun interne thermostaat werkt echt anders dan die van ons. Het brein registreert kou niet altijd meer goed, het lichaam handelt niet altijd meer goed op kou of warmte.
En dat is al heel erg naar, maar weet je wat nog erger is? WIJ zorgen voor kou, iedere dag een beetje extra kou...
Wij lopen van kamer naar kamer met koude handen (of handschoenen).
We doen deuren open, gordijnen open (hallo tocht), ramen dicht of juist open, lekker voor de ventilatie.
We trekken dekens weg..
We wassen mensen, en ook al dat korte warme moment wordt snel koud...
We draaien bewoners, laten lucht langs hun huid komen (want ze liggen niet meer in hun deken gerold, zoals mijn oma dat vroeger bij me deed). En weet je hoevaak wij SNEL langs onze bewoners lopen wanneer ze stil zitten? En weet je hoevaak wij dan een koude windvlaag meenemen? HEEL vaak!
Wij bewegen, wij lopen warm.
Zij zitten stil - soms de hele dag...
Dus elke "windvlaag" van ons is voor hen tien keer zo heftig.
En dan is kou ineens geen gewoon ongemak meer:
Maar stijver bewegen, meer onrust, minder grip, sneller moe, meer valrisico en soms zelfs gedrag dat eigenlijk gewoon kou is.
En die kou ... is ook vaak van ons.
We weten hoe het zou moeten, maar de realiteit is anders..
We willen starten met verwarming aan, kamer voorverwarmen, badkamer op temperatuur, eerst een warme drank geven, even samen opwarmen en dan pas de zorg doen.
Dat zou het mooiste zijn, het meest menselijk, het meest rustig en het meest logisch...
Maar ja realiteit:
- Je hoofd zegt tempo.
- De nachtdienst geeft aan dat er al mensen wakker zijn.
- De verwarming heeft tijd nodig voordat die is opgestart.
- Je hebt het zelf wellicht al wel warm.
- En voor je het weet ben je alweer begonnen met zorg terwijl de kamer nog aanvoelt als een iglo met gordijnen.
Maar zullen we dan ergens anders in ieder geval echt mee beginnen?
Warmte van binnen? Warme dranken.
- Koffie
- Thee
- Bouillon
- Warme chocolademelk
- Soep
Noem het allemaal maar op. Maar een mol die je met twee handen vasthoudt. Warmte die langzaam door het lichaam trekt. Rust in het lijf is rust in het brein. Zo simpel en zo effectief.
Daarom laat ik het vaak zien: "pak hem zo maar vast, voel je dat?" Dit is warmte, dit is beginnen aan een dag.
Soms ontspant iemand meteen.
Soms wordt iemand er spraakzamer van.
Soms zie je alleen een glimlach.
Maar ik beloof je, dit werkt! Laten we bewust kiezen voor ook warmte te brengen, want we brengen al genoeg kou.
We zijn allemaal mensen, met koude handen en haastige ochtenden. Een krabber die net niet meer meewerkt, en bewoners die echt afhankelijk zijn van wat wij binnenbrengen!
Dus vanaf nu denk in die koude ochtenden aan ons en vooral aan de bewoners:
Warmte erin, kou eruit.
Reactie plaatsen
Reacties