Hollen en stilstaan, nieuwe opnames.

Het gaat hard in de verpleeghuizen. Opnames volgen elkaar in rap tempo op. Nieuwe bewoners, nieuwe families, nieuwe gezichten. De dynamiek op afdelingen verandert voortdurend en teams zijn aan het hollen. Er moet geregeld worden, afgestemd en vastgelegd en vaak voelt het alsof we vooral door moeten. 

Maar wat betekent dat eigenlijk? 
Voor die gene die bij ons komt wonen? 
Voor die gene die bij ons werken? 
Voor het leven dat zich ineens op en andere plek moet voortzetten. 

Misschien is het juist nu belangrijk om even stil te staan. 

Hij komt hier wonen, zo noemen we dat. Voor ons is het vaak een opname, voor hem is het een breuk, een breuk van privacy, een breuk met zijn thuis. Hij stapt een gang op die hij niet kent, de geluiden zijn anders dan thuis. De geur is ook anders. Zijn kamer is netjes ingericht met spullen die van hem zijn, maar die nog niet zeggen: dit is mijn plek. 
Hij weet niet wat de bedoeling is. Niet hoelaat dingen gebeuren. Niet waar hij wel of niet mag zijn. Hij weet alleen dat hij hier nu is. 
En wij? Wij zijn al lang gewend. Aan deze gangen, aan deze tijden en aan hoe de dagen lopen. 
We noemen dat structuur. Maar voor iemand die hier komt wonen, is het vooral: VEEL.. Heel veel tegelijk. 

In de eerste dagen zie je het gebeuren: Hij loopt, hij kijkt, hij gaat ruimtes in waar hij volgens ons niet hoort te zijn. Hij pakt een doekje en begint af te wassen, maar niet in zijn keuken. Hij zit op een stoel die "van iemand anders" is. En soms loopt hij rond tot hij de weg kwijt is. 
Wij noemen dat dwalen. Zo voelt het ook, als je kijkt van onze kaders en ogen. Maar wat als hij helemaal niet dwaalt? Wat als hij zoekt? 
Zoekt naar iets vertrouwds,
zoekt naar een handleiding die hij kent,
zoekt naar een plek waar hij zich even zeker voelt.

Opzoek naar zichzelf... 
In een omgeving die alles van hem vraagt. 
Terwijl zijn grip op de wereld langzaam verandert. 

Wennen is geen knop die je om kan zetten. Het is proberen, het is misgaan en nog een keer porberen. 
Het botst, met veiligheid, met overzicht en hoe wij gewend zijn te werken. 

Want wij willen dat iemand graag "meedraait".
Dat het rustig wordt, dat de dag voorspelbaar verloopt.  
Maar misschien vragen we dat te snel. 

Voor de medewerkers is dit ook zoeken. Je wilt iemand leren kennen, maar je ontmoet hem op een kwetsbaar moment. Net los van thuis, net los van wie hij was. Nog niet verbonden met wie hij hier kan zijn. 

Je ziet gedrag dat niet past binnen hoe het hier gaat. Maar als je langer kijkt, zie je misschien wel iets anders. Dat hij initiatief neemt, dat hij blijft bewegen, dat hij nog keuzes maakt. Ook al begrijpen wij die misschien niet meteen. 

En misschien is dat precies waar het begint. 
Niet bij corrigeren. 
Niet bij terugsturen. 
Maar bij kijken. 

Wat probeert hij te doen? 
Wat zegt dat gedrag over wat hij nodig heeft? 
Wat kan hij nog wel? 
En hoe sluiten wij hierop aan? 

Misschien is wennen niet: Leren hoe het hier hoort.
Misschien is wennen: ruimte krijgen om opnieuw thuis te raken. 

Misschien mogen we verdragen dat het rommelig is. Dat iemand verdwaalt. Dat de afwas op een andere plek gebeurt. Dat een dag niet hetzelfde loopt zoals wij dat hadden bedacht. Misschien ontstaat veiligheid niet altijd door begrenzen, maar soms juist door het te laten. 

Door tijd. 
Door geduld. 
Door nieuwsgierigheid. 

Hij komt hier wonen. En wij mogen met hem mee bewegen. Terwijl hij uitzoekt hoe dit nieuwe leven eruitziet. Dat is geen gebrek aan structuur. 

Dat is zorg!