In de zorg – en in het leven – gebeurt elke dag iets wat raakt, verwondert of aan het lachen maakt.
In onze blogs delen we verhalen over kleine momenten die groot blijken te zijn: over prikkels, verbinding, dementie, NAH of te wel breinschade, humor en menselijkheid.
Of je nu werkt in de zorg, mantelzorger bent, meeleeft met iemand of gewoon nieuwsgierig bent naar het echte leven achter de voordeur — deze verhalen zijn voor iedereen die soms even stil wil staan.
Want iedereen verdient om 365 dagen per jaar gewoon mens te blijven!
💙 Lees mee, herken jezelf, en ontdek dat zorgen en leven vaak dichter bij elkaar liggen dan we denken.
Vanochtend stapte ik naar buiten en dacht maar één ding: "Gadsie... dit had ik écht niet gepland". Het was koud, en voor het eerst deze herfst moest ik weer krabben. Daar sta je dan, iets voor half 7, half slaperig op zoek naar een krabber waarvan je niet eens meer wist waar je 'm had gelaten. Eenmaal gevonden, ruiten schoon, verwarming op standje hittengolf op naar het werk.
Over liefde, loslaten en blijven zorgen als herkenning verdwijnt.
Familie kent iemand het langst, maar soms begrijpen ze hem het minst. Niet omdat ze het niet willen, juist omdat ze zó graag willen! Want liefde wil je vasthouden, wat langzaam verandert, en wij mensen houden namelijk niet altijd van veranderen.
Na de TGV van vorige week vond ik dat het tijd werd om te vertragen. En niet een beetje, maar echt vertragen! Want wie met ouderen werkt, of omgaat (en ja dat doen we echt allemaal), weet het gaat bij ouderen echt allemaal wat langzamer. Niet omdat ze niet willen, maar omdat het brein, het lijf en de prikkelverwerking een andere snelheid hebben gekregen.
Wat gaan we toch allen snel. Wat ons betreft te snel. En weet je? Wij doen er net zo hard aan mee.
De klok is verzet. Voor de meeste een uurtje extra slapen. Voor mensen met breinschade: pure chaos!